Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

* * *

Տիեզերքի պերճ հյուսվածքն եմ,

Իմ մեջ երկինքն է երգում.

Բռնկում է սիրո հրդեհն,

Վշտի հեղեղն աղմկում...

Եթե հոգուս ճոխ երգերից

Մի մեղմ հնչյուն, նազելի՛ս,

Քո ականջը միայն շոյե,-

Հիացքներով կըդյութվիս:

Եթե սիրուս վառ հրդեհից

Մի նսեմ կայծ, սևաչյա՛,

Վառ սրտումըդ միայն շողա,-

Բուռն հույզերով կայրվիս:

Եթե վշտիս ջերմ հեղեղից

Մի ջինջ կաթիլ, սիրելի՛ս,

Չքնաղ կրծքիդ միայն ծորե,-

Բյուր վշտերով կըլցվիս:

Տիեզերքի պերճ հյուսվածքն եմ,

Իմ մեջ երկինքն է երգում,

Բռնկում է սիրո հրդեհն,

Վշտի հեղեղն աղմկում...