Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՐԴԱՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ

* * *

Բառն իր մտքից

ետ է կանգնում,

և մարդը

մնում է դրսում։

Ճամփան քարավանից

ետ է կանգնում,

և աստղերի դուռը

մնում է փակ։

Երգն իր հավքերից

ետ է կանգնում,

և ձնծաղկի շուրթին

մնում է ձյունը չհալված։

Երազը քո գալուց

ետ է կանգնում,

և լույսը չվում է մի երկիր,

ուր սերը չեն բացատրում։

Հ․ Գ․

Տեր Արև, դու քո ընթացքից ետ մի կանգնիր,

փոխիր աշխարհում ամեն-ամեն բան,

անթերի չէ ոչինչ,

բացի կնոջից, նա թող մնա՝ ինչպիսին կա։