Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Հայ գրողները

Երբ հայ գրող է կյանքից հեռանում,

Գրական տունն է որբանում ասես:

Եվ ես ուզում եմ անուն առ անուն

Հիշել բոլորին, ում տեսե՛լ եմ ես:

Նրանք կմնան մեր մեջ, աշխարհում:

Եվ, այնուհանդերձ, կսկիծով սրտի՝

Ես Դեմիրճյանի թափորն եմ հիշում,

Թափորն եմ հիշում Իսահակյանի:

Արազին հանգավ ճերմակ մոմի պես,

Իսկ Ալազանը բոցկլտաց երկար:

Զորյանը փլվեց հայոց բերդի պես,

Զարյանը՝ որպես կաղնին տիրակալ:

Գնաց Քոչարը՝ ջահել նահապետ:

Սևունցը՝ որպես գեղեցիկ ասպետ:

Կոստան Զարյանը, որ հեռվից դարձավ,

Եվ Նորենցը, որ... նորի՛ց հեռացավ:

Գնաց Տարոնցին, Անանյանն անկեղծ,

Գուրգեն Բորյանը, Գուրգեն Մահարին:

Խաչիկ Դաշտենցը գնաց-խառնվեց

Իր քաջ ու խիզախ ֆիդայիներին...

Օ՜, Պարո՜ւյր Սևակ... Օ՜, Պարո՜ւյր Սևակ,

Վշտից մեր աչքը դարձել է սև ակ:

Ողջ ժողովուրդն է հուզված ու ազդված:

Աստվա՛ծ, խլեցիր մեզնից մի աստված:

«Դեռ կամ» - ասելով, խորհելով այսպես,

Եվ կյանքի հույսը սրտի մեջ պահած՝

Գեղամ Սարյանը մարեց լույսի պես

Եվ ապրողներին օրհնելով գնաց:

Մե՜ղմ, ծանրակշի՜ռ, բարեկի՜րթ, անձա՜յն՝

Էդվարդ Թոփչյանը այրվեց ու գնաց:

Հետո Ռաֆայել Արամյանն անցավ,

Եվ քաջ սասունցի Մուշեղը գնաց:

Անցավ Արշալույս Սարոյանն անցորդ,

Գնաց Կարենցը, Գրաշին հպարտ,

Սալախյանն, ինչպես գեղեցիկ կարոտ,

Եվ Խեչումյանը, ինչպես մագաղաթ:

Հրաժեշտ տվեց Գիգին նրբազգաց:

Եվ հայրենադարձ Քեշիշյանն անդարձ:

Արաքս, Արաքսման, Թափալցյան, Սարմեն,

Հուրունց, Վահունի, Շաթիրյան, Արմեն...

Գեղեցիկ Սուրեն Այվազյանն անցավ,

Հմայիչ Աբիգ Ավագյանն անցավ,

Բարեսիրտ Զարզանդ Դարյանը անցավ,

Ամեն մեկն անցավ, բայց թողեց մի ցավ:

Ամբողջ հայության ուսերի վրա,

Ամբողջ հայության սրտերի վրա՝

Հայ երգի Մասիս Շիրազը գնաց,

Իր Մասիս սարը ազգին կտակած:

Ես մի ցանկություն ունեմ մարդկային,

Որ անունների ցանկը չերկարի:

Ավա՜ղ, կորուստներ՝ շատ ունեցանք մենք,

Եվ մեղավոր ենք մե՛նք էլ ինչ-որ տեղ...