Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ

Տրտունջ

Օրերս անպըտուղ, տըխուր, ձանձրալի,

Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով

Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի

Գերեզմանների շարքերի միջով։

Թաղել եմ նըրանց։ Տխուր է ճամփան։

Եվ իմ հայրենի աշխարհում օտար,

Օտար ու մենակ անցվորի նըման,

Որ չունի ընկեր, ոչ տեղ ու դադար։

Օտար են շուրջըդ ու չեն հասկանում

Ոմանք քո վիշտը, ոմանք քո լեզուն,

Անտարբեր գալիք երջանիկ օրին,

Չըգիտեն նըրա կարոտը անքուն...

Չընչի՜ն մարդուկներ, լըրբորեն հանգիստ

Անսիրտ, փոքրոգի, գըծուծ ու կոպիտ.

Մեռնում են, մարում նըրանց հայացքից

Ե՛վ հոգու ձըգտում, և՛ սըրտի ժըպիտ։

Էլ ո՞ւմ առաջին սիրտըդ բաց անես,

Ո՞ւմ համար երգես սըրտալի երգեր,

Ո՞ր չըքին սիրես, կյանքըդ նվիրես,

էլ ինչպե՞ս ապրես անսեր, անընկեր...

Եվ օրերս այսպես տըխուր, ձանձրալի,

Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով

Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի

Գերեգմանների շարքերի միջով։