Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ Լեգենդը

Նա ծնվել էր այնտեղ, ուր կան լեռներ ժայռոտ,

Ուր քարափներ, կիրճեր, անտառներ կան,

Ուր ամեն քար այնպես մտերի՛մ է, ծանո՜թ,

Ամեն խութ՝ ժպտադեմ, ամեն թուփ՝ բարեկամ:

Ուր միակ թշնամին գարնան սելավն է ժանտ,

Որ սրբում էր - տանում ջրաղացը հացի,

Չթողնելով ձորում ուրիշ այլ մի նշան

Քարաշեղջից կախված նավախելից բացի:

Նա ծնվել էր այնտեղ - լեռնաշխարհում հայոց,

Ժայռաքարից կերտված մի հին տնում,

Բայց մարտնչեց, ընկավ - ընկավ իբրև հերոս

Ռուսական անափ տափաստանում:

Նույն հեղեղն էր վայրի, նույն սելավը դաժան,

Որ ուզում էր ողջը սրբել, քանդել՝

Հեռավոր Բեռլինից մինչև Կովկաս հասած,

Հեղեղ, որ ո՛չ ջրով, այլ արյամբ էր հորդել:

Նա մարտնչեց, ընկավ անափ տափաստանում,

Ուր քար չկա և ուր հողն է ավազ,

Որ այստեղ, քարաշատ, ժայռոտ Հայաստանում

Նրա ջրաղացը հայոց ցորենն աղա... 

Հայոց ցորենն աղա, աղա հատի՜կ-հատի՜կ,

Առատ - ստեպների ավազի չափ,

Եվ ջրերի՛ն, ժայռի՛ն, նավախելի՛ն պատմի

Նրա կյանքի մասին... արդեն լեգենդ դարձած...