Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄԵՏԱՔՍԵ

Չեկար

Դու այսօր չեկար, ու ես զգացի,

Որ հանդիպումն էլ համբույրի նման

Պիտի կարոտով նախ հասունանա

Ու պտղավորվի,

Սպասումներով երանգավորվի.

Նախ պիտի վառվի ծխացող հույզի

Երկյուղածությամբ ու տագնապներով,

Այն հոգեպարար հափշտակությամբ,

Որի մեջ սիրո ջերմությունն է շոգ

Դառնում գոլորշի...

Դու այսօր չեկար, ու քո փոխարեն

Որտեղից որտեղ եկավ անօրեն

Մի հիասթափող անորոշություն,

Ու խենթացնող ծեքծեքապարով

Ինձ առավ, տարավ իր տարերքն ի վար,

Բախումներն ի վեր,

Եվ ակնկալող գալարումներով

Այնպիսի խուճապ բերեց իմ սրտին,

Որ ես մոռացա այս հողագնդի

Պտտվելն իրոք...

Դու այսօր չեկար ու ես զգացի,

Որ անմտության մի չկամությամբ,

Իմ գոյությունից գնացիր անդարձ,

Ինչպես մայրացող կոկոն արգանդից

Այն ծնունդները, որ աշխարհ չեկած

Վտարվում են մահ...

Քո չգալն հիմա

Հուսախաբության ցավով իրեղեն

Մեր ծլարձակող սերը սրբազան

Վանեց հավերժող գիրկը կորստյան...

Դու այսօր չեկար ու տանուլ տված

Իմ քնքշանքների, փայփայանքի տեղ

Պիտի վաստակես թախիծս անմեղ,

Իսկ ես հեռացող տեսիլիդ դիմաց

Ժառանգելու եմ լոկ հպարտությամբ

Իմաստավորված մի դատարկություն...

Ա՜խ, աշխարհն ինչո՞ւ դարձավ առեղծված,

Ու հանկարծ իմ մեջ խաչեց որոշում,

Որ վաղը թե գաս՝ կարոտով քո շեն,

Հեգնելով մերժե՛մ...