Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՐՏԱԿ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ

* * *

Թող աշնան մի օր, ուշ երեկոյան,

Օրվա հոգսերից թեթև դալկացած՝

Սպասեիր ինձ, ու ես չգայի,

Ու թարթիչներդ խոնարհվեին ցած:

Ու հոգիդ շոգեր ու հալչեր թաքուն,

Տագնապի լեզուն իմ անունը տար,

Գիշերը իջնե՜ր, նստեի՜ր անքուն,

Հավատայիր, որ չեմ կարող չգալ:

Եվ ուշ գիշերով՝ հարբա՛ծ, հոխորտո՛ւն,

Շվշվացնելով մի երգ անհեթեթ՝

Դուռը կոտրեի ու մտնեի տուն

Ինձանից խելառ ընկերներիս հետ:

Ու քե՛զ տեսնեի, իմ հավերժահա՜րս,

Անսահման սիրուց ապտակեի քեզ,

Ընկերներիս հետ բռնեի գրազ,

Որ տանն ինչ ունենք՝ հիմա կբերես:

Գինուց խենթացած սեր երգեի ես,

Քնից արթնանար մեր մանկիկը չար,

Երգիս խոսքերում միշտ հիշեի քեզ,

Եվ խոհանոցից լացիդ ձա՜յնը գար:

Գիշերը անցնե՜ր, երգս ցա՜վ դառնար,

Լո՜ւռ հավաքեիր սեղանը արագ,

Փորձեիր առանց խոսքի դառնանալ,

Իսկ ես... մեղավոր նայեի վրադ: