Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

* * *

Իմ ձայնը՝ անմարմին, անգլուխ,

Իմ ձայնը՝ դողդոջուն շրթունքներ.- 

Ակունքներից ծնվող մառախուղի նման

Իմ ձայնը փնտրում է քո մանրիկ ականջները:

Եվ մատներս՝ աննյութ ու թափանցիկ,

Եվ մատներս՝ տխուր ճառագայթներ,

Փնտրում են, որ փակեն քո մանրիկ ականջները,

Որ փակեն,

Չլսես

Զարհուրանքը ձայնիս,

Մոռանաս կարոտի արևոտ առասպելը:

Եվ այնժամ քո սրտից,

Ինչպես խուլ անձավից,

Կլսես աչքերիս մռունչը անձրևոտ.- 

Կդողա մարմինըդ,

Կդողան շուրթերդ,

Եվ շուրթերիդ վրա՝

Ակունքներից ծնվող մառախուղի նման,

Իմ ձայնը կդառնա ցող,

      Ու… կդողա: