Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀՈւՍԻԿ ԱՐԱ

* * *

Դրսից` երկար կրակահերթ,

կարճ կրակոցներ են ներսում.

հարմար տեղավորվել է կյանքս

երկու փամփուշտի արանքում:

Իմ երկիրն է սա.

ի՞նչ ես տվել ինձ, որ առնել չես կարողանում:

Ժամանակը կախվել-մնացել է օդում

և տեղ չի գտնում այս հողի վրա:

Մի փշալարից մյուսն է ձգվում օրը.

մի ամբողջ վարք է ու կենսագրություն:

Քեզնից դուրս քունքս են փնտրում,

քեզնից ներս գտնում են սիրտս.

ետ չես տանում ձեռքդ, անաստված,

որ տեսնեմ` ի՞նչ գույն ունի արյունս:

Դրսից` մոտեցող գազան,

մոտիկ է գազանը ներսում.

ճշգրիտ պառկել է մարմինս

երկու ժանիքի արանքում:

Միշտ նամռութ հայրենիք,

ի՞նչ չեմ տվել քեզ, որ առնել ես փորձում: