Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԵՂԻՇԷ ՊԱՏՐԻԱՐՔ ԴՈՒՐԵԱՆ

Ետեւէս եկուր

Եթէ զիս տանիս դէպի Յորդանան՝

Բացուած երկինքի հրաշքներուն ներքեւ,

Կու գա՜մ վայելել Քու սիրոյդ պարգեւ

Վայրերն այն դալար, ուղխերն փափկութեան:

Կու գա՜մ ետեւէդ՝ եթէ տանիս զիս

Կանայի զըւարթ ակումբներուն մօտ,

Ուր թակոյկներուդ գինին ծաղկահոտ

Պիտի արբեցնէ օրերը կեանքիս:

Կամ եթէ տանիս զիս հոն՝ ուր յոգնա՜ծ

Ու վաստակաբեկ նըստար մօտ հորին,

Եւ Քու կենդանի ջուրէդ առօրին

Կու գա՜մ բուժելու ծարաւս անձկայրեաց:

Կու գա՜մ թէ տանիս զիս Գեննեսարէթ՝

Ծովակին չըքնաղ ափերուն վըրայ,

Ուր անուշ հովին հետ կը թըրթըռայ

Արձագանք մը միշտ՝ անջինջ բառերէդ:

Պատրաստ եմ գալու՝ եթէ տանիս զիս

Դէպի այն լեռան կատարն անմարդի՝

Ուր շողերն հագար արեւ ու վարդի,

Ու բոցով կը վառեմ ամպերն երազիս:

Կու գա՜մ ոստերով ձիթենիներու

Հո՛ն ուր յաղթութեամբ կ’ողջունուիս համակ,

Ու տարածելով ձորձերս ոտքիդ տակ՝

Կը վազեմ փառքիդ շուքն ընդգրկելու:

Կու գա՜մ ետեւէդ մինչեւ վերնատուն,

Վերջին ընթրիքէդ բաժինս առնելու,

Ու նըւագելով երգ կամ ալէլու՝

Կեդրոնի ձորէ՜ն ալ կ’անցնիմ ժըպտուն:

Բայց կը վարանիմ գալ Գեթսեմանի՝

Ուր քունով մ’աչքերս պիտի ծանրանան.

Գուցէ ա՛յն ըլլայ իմ քունը մահուան

Ու մեծ ոչինչին գիրկը զիս տանի...:

Մի՛ մի՛ զիս կանչեր աւելի հեռուն,

Ուր անիրաւներ կը ձաղկեն ըզՔեզ,

Որ խարոյկի քով՝ խանձողի մը պէս

Կըծկած չը մըխա՜մ՝ մոխիր դառնալու:

Ա՜հ, միթէ կըրնա՞մ գալ Քու ետեւէդ

Երբ խաչը ուսիդ կ’ելլես Գողգոթա.

Բայց ի՜նչ սերտ հրապոյր, ի՜նչ բուռն ուժ է դա՝

Որ զիս դէպի հո՛ն ալ կը տանի Քեզ հետ: