Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության Ավետիք Իսահակյան

* * *

Մայրս տեսավ ինձ շա՜տ տխուր,

Շա՜տ հուսահատ, մեկուսի.

Գիրկն առավ, սրտին կպա,

Ու լցվեցի, ու լացի:

Ա՜խ, մերիկ ջան, մեկ նայե՛, տե՛ս,

Սիրտս խորունկ վերք ունի.

Ձեռքդ մեկ դի՛ր,- ա՜խ, չէ, ձեռդ

Անջնջելի կարնոտի:

Ա՜խ, մերի՛կ ջան, կուզեմ քնեմ,

Ա՜խր բալադ հոգնա՜ծ է.

Երկրի ծոցում հանգիստ քնեմ,

Բալադ անչա՜փ հոգնա՜ծ է...