Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության Եղիշե Չարենց

* * *

Հոգուս մեջ իջել ու փռվել էր մի

Հիվանդոտ, հիվանդ տխրության հանգիստ:

Հաշտվել էի ու լռել էի:

Ու լուռ էր հոգիս՝ լուռ ու լռանիստ:

Եվ մեկը հանկարծ խնդաց խավարում —

Դուրսը, դաշտերի մենակության մեջ:

Մեկը դաշտերում տագնապ էր փռում —

Ու մութ սենյակում հսկում էի ես:

Դուրսը, դաշտերում, քրքջում էր քամին:

Ճչում էր հոգիս՝ հիվանդ ու տկար:

Ստվերները լուռ օրորվում էին:

Ու լուռ էի ես: Չկայիր: Չեկար: