Ռազմիկ Դավոյան «Ես իմ մանկության հանդերին կանաչ»

Ես իմ մանկության հանդերին կանաչ,

Ծառ ու ծաղկունքին խուլ շշնջալով

Ասում էի, թե՝ սեր կբերեմ ձեզ,

Եվ կրծքիս խորքում

Բառերը անուշ զնգզնգում էին

Հեռու-հեռավոր ճամփա գնացող

Խոլ նժույգների զանգակների պես:

Ես ասում էի՝ սեր կբերեմ ձեզ,

Կբերեմ, որքան աշխարհն ունենա.-

Խոտերն անշշուկ խոնարհվում էին

Եվ ծաղիկները ժպտում էին լուռ,

Եվ ջրերն իրենց տագնապները հին

Անրջանք էին դարձընում մաքուր:

Ես ասում էի՝ սեր կբերեմ ձեզ,

Եվ թիթեռները մեղմ երանությամբ,

Համբուրում էին խոտերը դալար,

Եվ թռչունները ոսկե կտուցով

Ջուր էին բերում

Իրենց սիրասուն ձագերի համար:

Հետո անձրևներ եկան դառնաղի.-

Բարձր շենքերի խուլ պատերի տակ

Կծկվեց ցրտից տրտմությունն իմ խեղճ,

-Սերն ի՞նչ էր անում, սերն ո՞ւր էր արդյոք,-

Ու լացեց սիրտս հորդաբուխ ու տաք

Իմ պատառոտված կոշիկների մեջ:

Լացեց, ու թեև հեռու հանդերում

Խոտերը վշտից սև չկապեցին,

Բայց նրանց երգը գուցե թե տխրեց,

Թե մարդիկ ահա դարձյալ խաբեցին:

© Ռազմիկ Դավոյան