Սամվել Գրիգորյան «Վիրաբուժուհին»

Գիշեր է: Հեռու հիվանդանոցում

Պառկած է ահա մարտիկը ջահել,

Թշնամու գնդակն այրվում է ծոցում,

Եվ զուր է փորձում նա ճիչը պահել:

- Կյանք տվեք, բժիշկ, ապրել եմ ուզում,

Ասեք թող իմ քաջ ընկերներն էլի...

Եվ նա լռում է, նա էլ չի խոսում,

Մահը թվում է անխուսափելի:

Հուզվում է ջահել վիրաբուժուհին

Ու շշնջում է նա վիշտը սրտում.

- Հանգիստ կաց, եղբայր, չենք տա քեզ մահին,-

Իսկ ինքը թաքուն արցունքն է սրբում:

Դոփում են ահա վայրկյաններն անկանգ,

Սահում գիշերը ծանր, ահաբեր,

Եվ լռության մեջ այդ օրհասական

Կռվում են մահն ու վիրաբույժը մեր:

Գիտե՞ք, թե,,,