Վահագն Դավթյան «Իմ մայրենի, իմ բարբառ»

Իմ մայրենի, իմ բարբառ, կրակի հետ արարել,

Կրակի պես սրբազան քեզ դարեդար եմ տարել:

Ձգել եմ բոցը քո շեկ ես եղեգան փողն ի վեր,

Որ աստվածներ ծնես դու բոցամորուս ու հուրհեր:

Եվ հայրենի կավածեփ խուղերում եմ վառել քեզ,

Որ ծխանի ծխի հետ հավերժորե՜ն երկարես...

Իմ մայրենի, իմ բարբառ, քեզ հացի հետ արարել

Եվ հացի պես սրբազան քեզ դարեդար եմ տարել:

Քարից քամված ցորյանիս համն ու հոտն եմ տվել քեզ

Որ անսպառ լինես դու այն օրհնված հացի պես:

Որ հեռավոր ճամփեքին՝ օտարության ու քաղցի

Դու շուրթերիս մերձենաս հաղորդության պես հացի:

Իմ մայրենի, իմ բարբար, քեզ գինու հետ արարել

Եվ գինու պես սրբազան քեզ դարեդար եմ տարել:

Եվ քեզանով արբեցած, դարձել տրտունջ ու բողոք,

Ծառս եմ եղել երկնքի գահերի դեմ անողոք:

Ես բեզանով իմ հոգու լույսն ու խավարն եմ հունցել

Եվ կապույտի, անհայտի, հավերժի հետ զրուցել:

Իմ մայրենի, իմ բարբառ, աշխարհում ինչ էլ լինի՝

Դո՛ւ իմ կրակ, դո՛ւ իմ հաց, դո՛ւ սրբազան իմ գինի...

© Վահագն Դավթյան