Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԵՂԻՇԵ ՉԱՐԵՆՑ

Մեռելոց

Երեկոն անձրևոտ էր ու թաց:

Փողոցները - դատարկ, անաղմուկ,:

Ու քամին էր անցնում սրընթաց

Ու տամուկ:

Ու գիշերը իջնում էր մթին.

Երևում էին մութ հեռևում

Փողոցի կրակներն երերուն՝

Հանձնված ամոթին ու ստին:

Ու գնում էի ես համրընթաց,

Ինքս ինձ քո անունը ասում:

Հեռևում ինչ-որ մեկը խնդաց

Փողոցի անձրևոտ երազում:

Ու օրհնում էի ես իմ սրտում

Մոռացված դամբարանը քո մութ:

Մեկն ասաց, որ ստում եմ, ստում,-

Ու լսվում էր հեռվում մեկի լացն անօգուտ...

#ԵղիշեՉարենց #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա