Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄԱՆՈւԿՆ ԱՌ ԽԱՉ

Ո՛վ խաչափայտ

Դու քառաթև,

Որո ճակատ

Սիրո արև՝

Գամված Հիսուս,

Փըչեց խոնարհ

Հոգի և լույս

Սեր ընդ աշխարհ,

Ընդունե՞ իմ հոգիս հեզիկ փառաճաճանչ

Թևերուդ տակ և սորվեցո՛ւր ինծի հավատ,

Սեր, հույս, որով միշտ բաբախե իմ փափուկ լանջ,

Եվ փարատե՛ լուսովդ խավարն սրտես վըհատ.

Սորվիմ աղոթք

Բառնալ քեզի,

Երբ խութից ոտք

Իմ հանդիպի

Սև Սատանին,

Որ ճգնի միշտ

Դյութել զհոգին

Ի մութ, ի վիշտ։

© Պետրոս Դուրյան